Zit muziek maken je eenmaal in het bloed, heb je ooit ervaren dat je door een paar geluidssporen in te spelen je in je eentje een hele band kunt vormen, en grote kans dat het je nooit meer loslaat. Natuurlijk heb je het advies om je day job maar niet op te zeggen opgevolgd. En dus werk je dag in dat uit en heb je een beroep waarmee de schoorsteen blijft roken; in je hart en in je vrije tijd ben je nog steeds die muzikant. Dat verhaal valt over heel veel mensen te vertellen. En zo af en toe kom je er weer eens zo een tegen die nog altijd deuntjes maakt of weer eens in een bandje is gaan spelen. En af en toe flakkert dan onwillekeurig ook weer die droom even op dat je nu misschien toch iets prachtigs hebt gemaakt dat gaat worden ontdekt. Zo’n verhaal, maar dan weer heel anders, gaat op voor Nico Kerver en Oscar Langerak die samen al sinds 1992 muziek maken. Onder de naam Flowers for a Lonely Soul presenteren ze 1 juli een gloednieuw album. Met trots. En die plaat heet 4. Een keer raden waarom. Het duo heeft er vijf jaar aan gewerkt. En je hoort in de muziek en de teksten de reis die zij hebben gemaakt in die jaren. Teksten over vertwijfeling of je wel de juiste keuzes hebt gemaakt in het leven, over plichtsbesef en het afscheid van dierbaren. Niets in het leven blijft ook deze medeburgers bespaard en daar doen ze kond van, onder het mom dat het een verhaal is van de reis van een held… vervat in een heus conceptalbum. 4 telt 12 liedjes, op de computer in elkaar gestoken en met elektronische beats, synths en gitaren in de hoofdrol. Het klinkt als een typische thuisproductie; soms wat te ambitieus vol met toeters en bellen, dan weer eens akelig dunnetjes. We weten uit het verleden dat de heren in staat zijn catchy liedjes te maken – we herinneren ons de culthit Cherry Bomb van een van Langeraks zijprojecten Kek Rox nog liefdevol – en daar slagen ze ook op 4 weer in. Topdown is dit keer het meest pakkend in zijn uitvoering. Op andere momenten vertilt de band zich in het streven intens over te komen. Here We Are is daar een voorbeeld van, met een eigenaardige keuze om een dub-snare een hoofdrol te geven, wat misschien wel pijnlijk afleidt van de gevoelige materie waarover hier wordt gezongen. Nee, leuker om naar te luisteren is Flowers for a Lonely Soul als ze een vrolijke deun maken over meer alledaagse zaken. De vraag is echter of zij dat zelf ook zo ervaren. Is de belangrijkste functie voor wie muziek maakt immers niet vaak dat je je in mooie en moeilijke tijden uiting kunt geven aan je gedachten en gevoelens?